Bu sinemada yeni bir trendmiş gibi duruyor, ama aslında hikayenin kötü adamıyla özdeşlik kurmak olayı, sinemanın tarihi kadar eski bir olgudur. karakterin kötü olduğunu, yanlış tarafta olduğunu bilir, ama kendinizi onun yanında olmaktan alamazsınız. Çünkü kötünün bir çekiciliği vardır. Başkahramanlar çoğunlukla tek boyutludurlar. Kötülerse adeta birer antikahraman karşılığı teşkil eder ve onun tüm zenginliğini barındırırlar karakterlerinde.
Frankenstein için, Dracula için, Dr. Jekyll için zaman zaman içiniz yanmaz mı, endişelenmez misiniz onlar adına? İyi Kötü Çirkin’in Çirkin’i (Eli Wallach) karakter boyutluluğu açısından Clint Eastwood’un Sarışın karakterinden daha zengin değil midir? Henry Fonda’yı kötü olarak yadırgamışsınızdır belki, ama Bir Zamanlar Batıda’nın düello sahnesinde vurulduğunda içiniz cız etmez mi, rolünün tüm hoyratlığına rağmen. Yine aynı filmde kötü, çıkarcı bir karakteri oynayan Jason Robards vurulmuş halde direnirken yaşama, yanında olup yarasını srmak geçer seyircinin içinden.
Tüm bunlar eski zamanlara ait şeylermiş gibi dururken aniden tekrar hortlamış görünüyor. Çünkü Susuz Yaz’dan aklımızda kalanın başroldeki Ulvi Doğan’ın değil, onun şeytani kardeşi Erol Taş’ın kalması gibi, Batman Kara Şövalye’yi izlerken Joker Heath Ledger’dir zihnimizde yer eden. The Revenant’ta esas alkışlanması gereken Leonardo di Capprio’nun oyunu değildir, adam yılların mekanikleşmiş oyunculuğuyla canlandırıyor rolünü, ama ya kötü adamı, daha doğrusu kötü olmak durumunda kalan adamı canlandıran Tom Hardy’nin oyununa ne dersiniz? Filmi asıl cazip kılan onun varlığıdır.
Ve daha yakın bir örnekle bitireyim. Haftalardır seyirciyi ekrana kilitleyen The Departed uyarlaması (o da mükemmel bir üçleme olan Kore filmi Infernal Affairs’ten uyarlamaydı) olan İçerde dizisinden akılda kalacak olan Aras Bulut İyinemli mi, Çağatay Ulusoy mu sizce? İkisi de değil. Şimdiden ülkenin en az üçte birinin telefon melodisi olarak indirdiği yüzük melodisi ‘tak tak taka tak’ın uygulayıcısı kötü adam Coşkun (Nebil Sayın) kalacaktır…
